روزی پادشاهی ولخرج هنگام عبور از سرزمینی با دو دوست جوان ملاقات كرد.
این دو دوست بینوا كه تا آن زمان با گدایی امرار معاش می‌كردند، همچون دو روی یك سكه جدانشدنی به نظر می‌رسیدند.

🌻🍃پادشاه كه آن روز سرحال بود، خواست به آنها عنایتی كند. پس به هر كدام پیشنهاد كرد آرزویی كنند.

🌻🍃ابتدا خطاب به دوست كوچك‌تر گفت: به من بگو چه می‌خواهی قول می‌دهم خواسته‌ات را برآورده كنم.اما باید بدانی من در قبال هر لطفی كه به تو بكنم، دو برابر آن را به دوستت خواهم كرد!

🌻🍃دوست كوچك‌تر پس از كمی فكر با لبخندی به او پاسخ داد: «یك چشم مرا از حدقه بیرون بیاور..!»

🌻🍃حسادت اولین درس شیطان
به انسان احمق است!

بـایـد غـدیـــــری شـویـم
قـبـل از مـحـرمـی شـدن
شـرط گـریـه بـرای حـسیـن عـلـیـه الـسـلام
یـــا عــلــی گـفـتــن اسـت…
هـر که را خـواهـنـد درحـشـمت سلیـمانـش کنند
بــایــد اول خـــاک پـــای شــاه مــردانــش کـنـنـد
عـیـد غـدیر مـبـارک . . .

راز خود را به کسی نگویید

🔺 در روایات به ما دستور داده‌اند که راز خود را به دیگری نگویید هرچند نزدیک‌ترین و دوست‌ترین افراد با شما باشد چون ممکن است آن دوستی دوام نکند و روزی به دشمنی بگراید و ایمانی که شخص را از رازت آگاه مکن مگر آنچه را که اگر دشمنت از آن خبردار شود ضرری برای تو نداشته باشد زیرا ممکن است دوستت روزی دشمنت شود و چه خوب سروده:

زنهار ممکن تکیه کلی بر یار
راز دل خود ز دوست پنهان میدار

روزی باشد که دوست دشمن گردد
برگردد و دشمنی کند آخر کار

بهترین آرایشها در زندگی:

حقیقت برای لب ها
بخشش برای چشمها
نیکوکاری برای دست ها
لبخند برای صورت
و عشق برای قلب است.

از آنها خوب استفاده کنید و به زندگی زیبایی ببخشید.

پسر جوانی بیمار شد. اشتهای او کور شد و از خوردن هر چیزی معده‌اش او را معذور داشت. حکیم به او عسل تجویز کرد.
جوان می‌ترسید باز از خوردن عسل دچار دل‌پیچه شود لذا نمی‌خورد. حکیم گفت: بخور و نترس که من کنار تو هستم. جوان خورد و بدون هیچ دردی معده‌اش عسل را پذیرفت.
حکیم گفت: می‌دانی چرا عسل را معده تو قبول کرد و پس نزد و زود هضم شد؟
جوان گفت: نمی‌دانم.
حکیم گفت: عسل تنها خوراکی در جهان طبیعت است که قبل از هضم کردن تو، یک‌بار در معده زنبور هضم شده است.
پس بدان که عسل غذای معده توست و سخن غذای روح توست. و اگر می‌خواهی حرف تو را بپذیرند و پس نزنند و زود هضم شود، سعی کن قبل سخن گفتن، سخنان خود را مانند زنبور که عسل را در معده‌اش هضم می‌کند، تو نیز در مغزت سبک سنگین و هضم کن سپس بر زبان بیاور!