مَنْ يُضْلِلِ اللَّهُ فَلَا هَادِيَ لَهُ وَ يَذَرُهُمْ فِي طُغْيَانِهِمْ يَعْمَهُونَ (اعراف / آیه 186)

? ترجمه:
هر كس را خداوند (به جرم اعمال زشتش) گمراه سازد هدايت كننده‏ اي ندارد و آنها را در طغيان و سركشيشان رها مي‏سازد تا سرگردان شوند.

آیا خداوند کسی را گمراه می کند؛ رهائى از لغزشها و دامهاى شيطانى، بى توفيق و هدايت الهى ممكن نيست . پس نقش هدایت الهی در عاقبت به خیر شدن فرد بسیار مهم است. اما در این آیه و برخی دیگر از آیات صحبت اضلال خداوندی هم است. یعنی گمراه کردن. منظور این است که خداوند اسباب و توفیق هدایت شدن را از فرد می گیرد. زمینه هدایت شدن برای فرد فراهم نمی شود. این مصداق اضلال الهی است. حال برخی ممکن است این مسئله را با عدالت خداوند و یا اختیار انسان مغایر ببینند. در حالی که اینگونه نیست. نکته این است که اضلال الهی در واقع نوعی مجازات است. مجازات فردی که تعمدا به هدایت های الهی و آیات و احکام او بی اعتنا باشد. یعنی فرد با بی توجهی عمدی به آنچه که از خداوند می داند و می شناسد، خودش راه دور شدن از هدایت الهی را انتخاب می کند. پس هم فرد خودش انتخاب کننده این مسیر است و هم چون این اضلال مجازات چنین فردی است، کاملا عادلانه است.