وای از اون روزایی که دل آدم می‌گیره. دنیا با همه بزرگیش برات قفس می‌شه. تو شهر بزرگ باشی یا تو شهر کوچیک، تو کوه باشی یا تو بیابون، فرقی نداره، دنیا برات زندون شده. مثل این که اصلاً روحت تو دنیا جا نمی‌شه، می‌خواد پر بکشه بره همون جایی که ازش اومده. از دست این دنیای خاکی و آدمهاش و دوز و کلک‌هاشون خسته شده. خدا هم می‌دونسته بعضی وقت‌ها دل بنده‌هاش می‌گیره، واسه همین تو قرآن گفته:
وَ ضاقَتْ عَلَیْکُمُ الْأَرْضُ بِما رَحُبَتْ
و زمین با همه وسعتش بر شما تنگ شد
(بخشی از آیه 25 توبه)