گفتم:” با فرمانده تان کار دارم.”
گفت:"الان ساعت یازده است،ملاقاتی قبول نمی کند.”
رفتم پشت در اتاقش در زدم،گفت:"کیه؟”
گفتم :"مصطفی من هستم.""گفت :"بیا تو.”

سرش را از #سجده بلند کرد ،چشمهای سرخ، خیس اشک و رنگش پریده بود.?

نگران شدم :"گفتم چه شده مصطفی؟ خبری شده؟کسی طوری اش شده؟”
دو زانو نشست. سرش را انداخت پایین.زُل زد به مهرش .دانه های #تسبیح را یکی یکی از لای انگشتهایش رد می کرد.

گفت :"ساعت یازده تا دوازده هر روز را #فقط‌برای‌خدا گذاشتم.بر می گردم کارهایم را نگاه می کنم.
از خودم می پرسم کارهایی که کردم ،برای خدا بود یا برای دل خودم؟"?