صبح همیشه با خودش شادی و انرژی مثبت می‌یاره. همین که یک کم هوا روشن می‌شه موج انرژی می‌ریزه تو شهر و تو خونه. اما یه وقت‌هایی تاریکی وجود آدمو می‌گیره. نه این تاریکی شب، بلکه تاریکی مشکلات و گرفتاری‌ها و بدبختی‌ها. مشکلات چنان روزگار آدمو سیاه می‌کنه که هر لحظه انتظار می‌کشه یه فرجی بشه تا هوای دلش روشن بشه. یه کم باید صبور بود، مگه همیشه نمی‌گیم پایان شب سیه سپید است؟
أَ لَیْسَ الصُّبْحُ بِقَریبٍ
آیا صبح نزدیک نیست؟
(بخشی از آیه 81 هود)