قَالَ يَا قَوْمِ أَرَأَيْتُمْ إِنْ كُنْتُ عَلَى بَيِّنَةٍ مِنْ رَبِّي وَ آتَانِي مِنْهُ رَحْمَةً فَمَنْ يَنْصُرُنِي مِنَ اللَّهِ إِنْ عَصَيْتُهُ فَمَا تَزِيدُونَنِي غَيْرَ تَخْسِيرٍ (هود / آیه 63)

? ترجمه :
گفت: اي قوم من! آيا اگر من دليل آشكاري از پروردگارم داشته باشم و رحمت او به سراغ من آمده باشد (مي توانم از ابلاغ رسالت او سرپيچي كنم) اگر من نافرماني او كنم چه كسي مي‏تواند مرا در برابر وي ياري دهد؟ بنابراين (سخنان) شما چيزي جز اطمينان به زيانكار بودنتان بر من نمي‏افزايد.

نظر مردم یا خدا ؟؛ بسیار پیش می آید که جامعه ما را به سویی پیش ببرد که نافرمانی خدا بکنیم. یعنی یا از ترس جامعه و یا برای خوش آمد جامعه. این مسئله به شکل خیلی حاد ترش برای پیامبران خدا وجود داشته است. چون آن ها یک نفره به سراغ جامعه ای می رفتند و مبانی اعتقادی جامعه را زیر سوال می بردند. در بسیاری موارد چون پیامبران انسان های نیکوکار و خوش سابقه ای بودند، اولین واکنش جامعه مذاکره بود تا با نفوذ خود روی شخصیت پیامبر او را از مسیری که می رود باز دارند. در اینجا پاسخ صالح پیامبر را به درخواست قومش برای ترک دعوتش می بینید. او اشاره ای به رحمت خدا به خودش می فرماید و تاکید می کند که هیچ چیزی از جمله پذیرش و تحسین جامعه به این نمی ارزد که با عصیان خدا، راه را برای دریافت عذاب الهی باز کرد.